Soms is het tijd ononderbroken in mijn eentje belangrijk. Om te kunnen denken, maken, beetje zweven of alleen te zijn. Geen collega’s met vragen, geen familie interactie en de katten alleen als ze slapen. De man vindt dat ongezellig (‘nou ja zeg’). En dat komt vaak voor: hoe kun je afwijzen wat de meeste mensen heel fijn vinden? Het verwijt is vlakbij. Gelukkig is het bij mij -na uitleg- best te regelen.
Maar Vita Sackville West is stelliger: haar leven is het hare en niemand kan eraan komen. Haar prachtige gedicht Days I enjoy:
Days I enjoy
Days I enjoy are days when nothing happens,
When I have no engagements written on my block,
When no one comes to disturb my inward peace,
When no one comes to take me away from myself
And turn me into a patchwork, a jig-saw puzzle,
A broken mirror that once gave a whole reflection,
Being so contrived that it takes too long a time
To get myself back to myself when they have gone.
The years are too strickly measured, and life too short
For me to afford such bits of myself to my friends.
And what have I to give my friends in the last resort?
An awkwardness, a shyness, and a scrap,
No thing that’s truly me, a bootless waste,
A waste of myself and them, for my life is mine
And theirs presumably theirs, and cannot touch.
(Op de foto haar tuin in Sissinghurst.)